Bir kadın ağaçla dövüşüyordu. Kadının saldırısı karşısında küplere binen ağaç, toprağından kurtulup o büyük kök-ayaklarıyla yürüdü kadının üzerine badi badi.
Kahrolsun şu incelikler diye kükredi ağaç, dallarında kuşlarla, çığlık çığlığa.
Dikkat etsene piç, düşeceksin üzerime diye bağırdı kadın vurdukça ağaca.
Ağaç sallandı sallandı, yaprak yüklü dallarıyla.
Kadın tekmeledi ağacı ve ünledi, öldür beni öldür beni, yoksa ben seni!
Şamatayı duyan kocası koşarak ve bağırarak, hangi ağaç o sabrını yitiren?
Balta getir, salak, balta diye bağırdı kadın.
Hayır hayır, diye kükredi ağaç, sürükleyerek uzun köklerini ve bir deniz aslanı gibi aksaya topallaya ritmik adımlarla yürüdü kocaya doğru.
Ama bunu konuşarak halledemez miyiz? diye haykırdı koca.
Ama bunu konuşarak halledemey miymiy diye taklit etti kadın kocasını.
Ama ne oldu böyle, sebebi ne? diye haykırdı adam.
Bir şeyi öldürmek istiyorsam bir nedeni vardır, demek ki o da beni öldürmek istiyordur, diye bağırdı kadın.
Ama adam karar verene kadar bir sonraki hamlesine, ağaç öldürdü hem kadını hem kocayı.
Kadın ölmeden bağırdı yine, gördün mü şimdi?
Neyi...? dedi adam ve sonra öldü.
Russell Edson
Çeviren: Onur Çalı